بررسی تاثیر افزودن باکلوفن در درمان بیماران با ریفلاکس غیرزخمی مقاوم به درمان

بیماری ریفلاکس غیرزخمی یکی از زیرگروه های ریفلاکس معده به مری است که ضمن همراهی با علایم ریفلاکس، فاقد تغییرات موکوزی در آندوسکوپی می باشد. مشاهده شده است که بیشتر دوره های ریفلاکس اسید در بیماران مقاوم به داروهای مهار کننده ی پمپ های پروتونی مربوط به شلی گذرای اسفنکتر تحتانی مری بوده است. باکلوفن باعث مهار شلی گذرای اسفنکتر تحتانی مری می شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر افزودن باکلوفن در درمان بیماران با ریفلاکس غیرزخمی مقاوم به درمان با مهارکننده های پمپ های پروتونی بود.
90 بیمار که با شکایت ریفلاکس مقاوم به درمان، اندیکاسیون آندوسکوپی پیدا کرده بودند و در جواب آندوسکوپی آن ها تغییرات مخاطی مری ذکر نشده بود، به طور تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. گروه اول روزانه 20 میلی گرم باکلوفن به همراه 20 میلی گرم امپرازول و گروه دوم روزانه 20 میلی گرم امپرازول دریافت نمودند. دو گروه پس از 2 ماه بررسی شدند.
ویژگی های سن، جنس، وزن، مدت درمان قبلی با مهارکننده های پمپ های پروتونی، وجود یا عدم وجود هرنی هیاتال، درمان قبلی Helicobacter pylori و علایم ریفلاکس در دو گروه با هم اختلاف معنی داری نداشت. پس از درمان، بهبود سوزش سر دل (014/ 0 = P)، ترش کردن (012/ 0 = P)، تلخی دهان (029/ 0 = P) و آروغ زدن (001/ 0 = P) در گروه تحت درمان با باکلوفن به همراه امپرازول بیشتر از گروه تحت درمان با امپرازول به تنهایی بود.
رژیم دارویی باکلوفن به همراه امپرازول اثر سینرژیستی در بهبود علایم بیماران مقاوم به درمان با داروهای مهار کننده ی پمپ های پروتونی دارد.