مفهوم خودآئینی هنر از منظر بنیامین و آدورنو

خودآئینی هنر و استقلال آن از هر نوع غایت بیرونی یکی از مهم ترین مفاهیم برخاسته از دل هنر مدرن - و احتمالا وجه ممیزه آن از اشکال مختلف هنر سنتی - است که با واکنش های مثبت و منفی متباینی از جانب فلسفه هنر مواجه شده است. مقاله حاضر در پی بررسی دو نمونه سرشت نما از این واکنش ها است که به ترتیب به تئودور آدورنو و والتر بنیامین تعلق دارند. هرچند عموما: این دو متفکر از چهره های تاثیرگذار نحله موسوم به «مکتب فرانکفورت» شناخته می شود و در نتیجه، همگرایی های موجود در آثار آن ها برجسته می گردد؛ اما چنانکه خواهیم دید نحوه واکنش آن ها به هنر مدرن کمابیش واگرا به نظر می رسد. واگرایی ای از این دست، از یکسو می تواند به فهم وجوه مختلف جنبش مدرنیستی در هنر یاری رساند و از سوی دیگر، مقدمه درک عمیق تر آرای هر یک از دو چهره مزبور گردد.