بررسی تاثیر برنامه کاردرمانی خانواده محور بر بهبود مهارت های حرکتی کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک

فلج مغزی شایع ترین ناتوانی حرکتی مزمن و عارضه عصب- شناختی در کودکان است. همکاری فعالانه والدین در اجرای برنامه های توانبخشی کودک، رشد و تکامل حرکتی کودک را تسهیل خواهد کرد. در پژوهش حاضر به تعیین اثربخشی برنامه کاردرمانی خانواده محور بر توسعه مهارت های حرکتی کودکان فلج مغزی اسپاستیک پرداخته شد.
در این مطالعه مداخله ای و شبه تجربی، 20 کودک فلج مغزی اسپاستیک 7-5 ساله که توانایی راه رفتن مستقل داشتند از جامعه در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه 10 نفره مداخله و گواه قرار گرفتند. گروه مداخله علاوه بر درمان های روتین توانبخشی، برنامه کاردرمانی30 جلسه ای خانواده محور را نیز دریافت نمودند. قبل و پس از اجرای برنامه توسط والدین هر دو گروه آزمایش و گواه با استفاده از آزمون کفایت حرکتی برونینکز- اوزرتسکی (BOTMP) مورد ارزیابی قرار گرفتند و داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج نشان می دهد که گروه آزمایش پس از شرکت در برنامه مداخله، در مقایسه با گروه کنترل، نه تنها از لحاظ آماری تفاوت معناداری را نشان داده است (001/0 = P) بلکه اندازه اثر بدست آمده (62/0=ηP2) نشان دهنده ی اثر بخشی مداخله بر روی مهارت های حرکتی کودکان فلج مغزی در آزمون کفایت حرکتی برونینکز- اوزرتسکی است.
برنامه ی کاردرمانی خانواده محور در کنار برنامه های متداول توان بخشی، می تواند نقش مهمی در بهبود و توسعه ی مهارت های حرکتی کودکان فلج مغزی داشته باشد.