بررسی تاثیر تمرین درمانی فعال بر روی میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ناحیه کمری لگنی در حالت پرون هیپ اکستنشن در افراد با کمر درد مزمن غیر اختصاصی

کمر درد یکی از شایع ترین مسائل در حوزه سلامت در سرتاسر جهان می باشدو دارای علل چندگانه است. یکی از آن علل نقص در الگو های حرکتی است.این نقش مهمی در ایجاد و رشد دیسفانکشن عضلانی دارد.بنابر این استفاده از الگو های حرکتی که در آن عضلات سینرژیست بطور مطلوبی فعالیت کنند اهمیت خاصی در عملکرد مطلوب ستون مهره ای دارد.
این مطالعه تاثیر تمرینات ثباتی، معمولی و ترکیبی(ثباتی و معمولی) را بر روی میزان فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئال ماگزیموس،همسترینگ داخلی، ارکتور اسپاین همسو و ارکتور اسپاین غیر همسو هنگام انجام پرون هیپ اکستنشن در بیماران کمر درد مزمن غیر اختصاصی بررسی کرد.
نمونه:30 بیمار با کمر درد مزمن غیر اختصاصی (18 مرد و 12 زن)بطور تصادفی در 3 گروه ثباتی، معمولی و ترکیبی تقسیم شدند. هر گروه شامل 10 بیمار بود.
این تحقیق شبه تجربی مداخله ای بود و حداکثر فعالیت الکتریکی ارادی عضلات مورد نظر با الکترومیوگرافی سطحی قبل و بعد از تمرین درمانی جهت نرمالیز کردن اندازه گیری شد.سپس این هضلات در طی انجام پرون هیپ اکستنشن تست شدند.این تمرینات به مدت 10 جلسه و 3 بار در هفته انجام گرفتند.
اطلاعات بدست آمده با آزمونهای آماری k-s، تی زوج، تی مستقل و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردید. بعد از مداخله حداکثر فعالیت الکتریکی عضله گلوتئال مگزیموس(036.=p) بطور معنی داری در گروه ترکیبی افزایش یافت.همچنین تمرینات ترکیبی حدکثر فعالیت عضلاتارکتور اسپاین همسم، ارکتور اسپاین غیر همسو و همسترینگ داخلی را کاهش دادبطوزکه این کاهش برای ارکتور اسپاین همسو(024.=p) معنی دار شد و همسترینگ داخلی(973.=p) و ارکتور اسپاین غیر همسو(111.=p) معنی دار نشد.از طرفی اطلاعات آماری هیچ اختلاف معنی داری را بین دو گروه و سه گروه نشان نداد.
یافته های این تحقیق مشخص کرد که تمرینات ترکیبی نسبت به تمرینات ثباتی و معمولی روی حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات ناحیه کمری لگنی موثر تر می باشد و می تواند الگوی فعالیت الکتریکی ای عضلات را تغییر بدهد.