مطالعه شاخص های پایداری مشارکت کشاورزان عضو تشکل های تولیدی - صنفی در زیست بوم های روستایی

امروزه سازماندهی مشارکت کشاورزان در قالب سازمان های روستایی و کشاورزی نقش تعیین کننده و سرنوشت سازی در فرآیند توسعه پایدار ایفا می نماید. بر این اساس نهادینه شدن مشارکت کشاورزان در یک چارچوب منظم پس از طی مراحل مختلف انگیزش فردی، اجتماعی شدن، انگیزش اجتماعی و مشارکت پایدار جامعه از طریق نهاد ها، ضامن پایداری در جنبه های مختلف زندگیشان تلقی می شود و از جایگاهی ویژه برخوردار بوده و بایستی به عنوان یک استراتژی کارآمد در سیاست های ترویج کشاورزی و توسعه روستایی مورد توجه قرار گیرد. هدف از این مطالعه بررسی شاخص های مشارکت پایدار 138 نفر از کشاورزان صاحب نسق و عضو تشکل های تولیدی- صنفی موجود در روستاهای حوزه آبریز رودخانه حاجی عرب در دهستان سگزآباد شهرستان بوئین زهرا است. این تحقیق از نوع پیمایش، توصیفی (غیر آزمایشی) و همبستگی بوده، در بررسی و مقایسه میانگین رتبه ای گروه های مورد مطالعه، از آماره های من وایت نی یو (M.W.U) وکروسکال والیس استفاده شده است. با توجه به نتایج حاصل از همبستگی بین متغیرها، بین متغیرهای سن، میزان تحصیلات، میزان اراضی تحت مالکیت، مقدار درآمد سالیانه و میزان مشارکت فکری با میزان مشارکت نهادینه کشاورزان مورد مطالعه رابطه معنی داری وجود ندارد. از سوی دیگر از آنجائیکه بین دیدگاه دو گروه مورد مطالعه در مورد میانگین میزان نهادینه شدن مشارکت برحسب عضویت یا عدم عضویت تشکل های تولیدی تفاوت وجود دارد، پیشنهاد می شود که اعضای تعاونی تولید، طرح مرتعداری و تعاونی های دامداری ومرغداری شناسایی شده از مشارکت آنان در ارتباط با برنامه های ترویجی استفاده می شود.