ایران و ترکیه در آسیای مرکزی

هدف این مقاله بررسی منطقه دورافتاده جهان یعنی آسیای مرکزی است که امروزه از اهمیت زیادی در عرصه ژئوپلیتیک جهان برخوردار شده است. این اهمیت ناشی از وضعیت استراتژیک منطقه آسیای مرکزی به عنوان راه ارتباطی شرق و غرب است که این منطقه را به محلی برای رقابت و قدرت نمایی قدرت های بزرگ بدل کرده است. در سال های اخیر منطقه آسیای مرکزی به دلیل وجود منابع بزرگ گاز و نفت توجه سرمایه گذاران را به خود جلب کرده است. قدرت های بزرگ منطقه (ترکیه و ایران) علاقمندی اقتصادی (جستجوی منابع انرژی) خود را به آسیای مرکزی ابراز کرده اند در حالی که سیاست های واقع گرایانه ای را درقبال این منطقه پیش گرفته اند. با توجه به دیدگاه های شرکت کنندگان و غایبان تکنیک پیچیده ای برای مطالعه این موضوع در نظر گرفته شد و مصاحبه ای از پیش طراحی شده صورت گرفت. پژوهش میدانی از طریق مصاحبه با شخصیت های مرتبط به موضوع آسیای مرکزی صورت گرفت. با توجه به اینکه شاخص هایی نظیر رفتار دولت ها، قدرت و نفوذ امکان تبدیل به واقعیت های قابل درک، فرمول های ریاضی و داده های آماری را ندارند، تصمیم گرفته شد از روش کیفی تاویل شناسی به عنوان روش پژوهش استفاده شود. در مورد ایران، به نظر می رسد این کشور از سیاست چین در قبال آسیای مرکزی پیروی می کند که در سال های اخیر با نمایش قدرت در منطقه و به منظور کاهش نقش و حتی منزوی کردن واشنگتن همراه بوده است.