اثر تمرین هوازی بر BMD و گاماکربوکسی گلوتامیک اسید استخوان در زنان

هدف تحقیق: هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر تمرین هوازی بر BMD سه ناحیه ای کمر، مچ دست و ران و گاماکربوکسی گلوتامیک اسید استخوان در زنان میانسال غیرفعال بود.
روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، 16 نفر از زنان میانسال غیر فعال(4±39 سال)، که هیچگونه فعالیت بدنی منظمی نداشتند. بطور تصادفی به دو گروه تجربی (9 نفر) و کنترل (7نفر) تقسیم شدند. نمونه های خونی، در حالت ناشتا، قبل و بعد از 16 هفته تمرین هوازی جمع آوری شد. تمرینات هوازی با شدت 65 تا 70% ضربان قلب هدف هر فرد، سه جلسه در هفته و به مدت 16 هفته انجام شد. از آزمون t همبسته برای تعیین تفاوت های قبل و بعد از 16 هفته تمرین در هر گروه استفاده شد و آزمون t مستقل برای مقایسه تغییرات بین گروهی استفاده شد. سطح معنی داری 05/0≥α درنظر گرفته شد.
BMDمهره های کمر، BMD مچ دست و گاماکربوکسی گلوتامیک اسید استخوان در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل پس از 16 هفته تمرین هوازی افزایش معنی داری نشان دادند(مقدار p به ترتیب، 005/0، 026/0، 035/0). این در حالی است که BMD ران افزایش معنی داری نشان نداد(059/0=p). در مقایسات درون گروهی، گروه تمرین در تمام متغیرهای اندازه گیری شده از پیش آزمون تا پس آزمون افزایش معناداری را نشان داد(05/0>p). با این وجود در گروه کنترل تغییرات معنی داری دیده نشد.
با توجه به یافته های پژوهش حاضر به نظر می رسد 16 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط، با تغییر سبک زندگی زنان میانسال، موجب تقویت پروتئین های موثر بر BMD شده و می تواند در جلوگیری از پوکی استخوان آنان در دهه های بعدی زندگی موثر واقع شود.