تاثیر دو شیوه تمرینی بازی در ابعاد کوچک (SSG) و مقاومتی - پلایومتریک بر سطوح

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی-پلایومتریک و بازی در ابعاد کوچک (SSG) بر غلظت اینترلوکین-6، عامل نکروز تومور آلفا و هورمون رشد بازیکنان پسر نوجوان فوتبال بود. بدین منظور 30 بازیکن فوتبال پسر با دامنه سنی 14-17 سال (میانگین سن 1 ± 14 سال، قد 06/0 ± 71/1 متر، وزن 1/15 ± 3/62 کیلوگرم)برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه بازی در ابعاد کوچک (8 نفر)، مقاومتی-پلایومتریک (11 نفر) و کنترل (11 نفر) تقسیم شدند. قبل وبعد از 8 هفته تمرین و در حالت استراحتیIL-6،TNF-α و GHاندازه گیری شد. سپس آزمودنی ها به مدت 8 هفته در گروه های مربوطه تمرینات خود را انجام دادند. برنامه تمرین گروه SSG شامل 8 هفته تمرین بازی در ابعاد کوچک بود که به دو مرحله 4 هفته ای برای تنظیم شدت کار تقسیم شد. برنامه تمرین مقاومتی-پلایومتریک نیز شامل 8 هفته تمرین ترکیبی مقاومتی-پلایومتریک بود که آزمودنی ها تمرینات مقاومتی-پلایومتریک را دو بار در هفته و به همراه تمرینات معمول فوتبال انجام می دادند.به منظور مقایسه درون گروهی داده ها از آزمونt همبسته و برای مقایسه بین گروهی از آزمون ANOVA و شفه استفاده شد.نتایج این تحقیق نشان داد اجرای 8 هفته تمرین بازی در ابعاد کوچک به ترتیب به افزایش IL-6، و TNF-αو کاهش GHمنجر شد (برای هر سه گروه 001/0p=) و در گروه مقاومتی-پلایومتریک تغییر معنی داری دیده نشد (به ترتیب (052/0P=) و (126/0 p=و602/0 P=). به طور کلی، می توان نتیجه گرفت که در شیوه تمرینی SSG به علت شدت بالای تمرین و سطوح بالای هورمون های استرسی، تخلیه ذخایر گلیکوژن عضله و همچنین آسیب های ریز درون بافتی که به واسطه جابجایی های سریع و ضربه های مکرر در فوتبال به وجود می آید، سایتوکین های التهابی افزایش معنی داری می یابد. در نهایت، سطوح بالای سایتوکین ها باعث کاهش عوامل رشدی می شود.