پژوهشگران استعماری، منابع تاریخ نگاری فارسی: ترجمه و گذشته ی هند

اهمیت یا محوریتمنابع تاریخ نگاری فارسی(اعم ازامپراتوری/ درباری، منطقه ای یا جهانی) را می توانازاعتمادعمیق مورخان انگلیسیازدرکخودشان ازگذشته ی هند در این منابع جست. نمونه ها فراوان است: دوو، ارسکینن، الیوت، و داوسن منابع فارسی را برای نوشته هایشان مورد بررسی قرار دادند. استوارت کتابش «تاریخ بنگال» بر اساس منابع فارسی نگاشت. میل اگرچه فارسی نمی دانست ولی کتاب «تاریخ هند»اش را بر اساس منابع فارسی ترجمه شده به انگلیسی نوشت. ماشرمن متون فارسی چاپ شده به فارسی را برای تالیف کتاب «تاریخ بنگال» اش مورد استفاده قرار داد. هانتر نیز در درکش درباره ی تاریخ مسلمانان هند به منابع فارسی وابسته بود. در پژوهش اخیر، محققینما را از فعالیت های دوگانه ی محققین و مورخین انگلیسی: ترجمه ی منابع تاریخ فارسی، و همین طور نوشتن تاریخ جدید هند بر اساس قالب مرسوم درکتب فارسی پیشین، آگاه می سازند. پژوهشگران استعماری به گذشته ی تاریخ تیموریان هند، به عبارتی در بهتر موقعیت قراردادن خود به موجب منابع معتبر تیموریان در هندوستان علاقه مند بودند. بنابراین، اسناد تاریخی ثبت شده، خصوصا منابع فارسی، مورد مطالعه، ترجمه، و انتشار –با نگاهی به آینده از طریق گذشته— قرار گرفتند. مقاله به پیوند بهره گیری این منابع توسط محققین استعماری در تبیین گذشته ی هند (تاریخ نگاری استعماری) می پردازد.