ارزیابی تاثیرات بلندمدت صدمه به درختان باقی مانده در اثر عملیات چوبکشی (مطالعه موردی: طرح جنگلداری تاویر)

استفاده از سیستم چوبکشی زمینی، هرچند بیشترین مشکلات زیست محیط را سبب می شود، عملیاتی معمول برای خروج چوب از عرصه قطع است. ما می خواهیم این فرضیه را امتحان کنیم که با گذشت زمان، بین التیام یا بسته شدن زخم، در تنه درختان باقی مانده گونه های مختلف، از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود دارد. این تحقیق به دنبال دستیابی به موارد زیر است: ارزیابی صدمه به درختان باقی مانده در اثر عملیات خروج چوب، بررسی و مقایسه مقاومت گونه ها و قطرهای مختلف درختان در مقابل زخم های ایجاد شده در اثر عملیات بهره برداری با اندازه، شدت و محل های متفاوت و چگونگی تغییرات در اندازه زخم (التیام و بسته شدن زخم یا گسترش آن) با گذشت 17 سال زمان در گونه های مختلف با استفاده از آماربرداری صددرصد از درختان اطراف مسیرهای چوبکشی. نتایج نشان داد که بین گونه درختان و میزان التیام زخم ها ارتباط معنی داری وجود دارد. با افزایش قطر درختان، التیام زخم ها کاهش می یابد. با افزایش ارتفاع زخم از سطح زمین، نسبت التیام افزایش می یابد. نتایج نشان داد که زخم های عمیق تنه درختان دیرتر از زخم های سطحی التیام می یابند. صرف نظر از نوع گونه، با افزایش اندازه زخم، میزان التیام زخم ها به صورت رابطه لگاریتمی کاهنده است. نتایج نشان داد که سن زخم اثر معنی داری بر میزان التیام زخم ندارد. صدمه به توده باقی مانده با طراحی و برنامه ریزی مناسب عملیات خروج چوب از جنگل و آموزش گروه بهره برداری می تواند کاهش یابد.