بررسی تاثیر ملاقات برنامه ریزی شده بر دیس ریتمی های قلبی بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه قلبی

به دنبال سکته قلبی دیس ریتمی های گوناگونی با درجات مختلف بروز می کند. در مرحله حاد بیماری نیاز به بستری در بخش های مراقبت ویژه وجود دارد ولی در این بخش ها ملاقات به شدت محدود است درحالی که ملاقات یکی از نیازهای اساسی بیماران و خانواده های آنان در مدت زمان بستری است. لذا مطالعه حاضربا هدف بررسی تاثیر ملاقات برنامه ریزی شده بر دیس ریتمی های قلبی در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه قلبی انجام شده است.
مطالعه حاضر یک مطالعه تجربی بوده که در سال 1390 در همدان انجام شدو در آن60 بیمار مبتلا به سکته قلبی به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به 2 گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمون از بیماران درخواست شد که نام کسانی که با آن ها احساس راحتی بیش تری دارند و تمایل به حضور آنان در زمان ملاقات دارند را بیان کنند و ملاقات کنندگان در مورد رعایت آداب صحیح ملاقات آموزش دیدند. درگروه کنترل ملاقات روتین انجام شد. به منظور گردآوری داده ها از پرسش نامه و مانیتورینگ استفاده گردید. چک لیست های مربوط به دیس ریتمی های قلبی قبل، حین و بعد از ملاقات پر شد.
تاکی کاردی سینوسی، انقباض زودرس دهلیزی و انقباض زودرس بطنی قبل، حین و بعد از ملاقات برنامه ریزی شده در گروه آزمون از نظر آماری اختلاف معنی داری نداشتند (05/0p>) ولی در گروه کنترل این دیس ریتمی ها قبل، حین و بعد از ملاقات اختلاف معنی داری داشتند (05/0>p).
ملاقات برنامه ریزی شده بر بعضی از دیس ریتمی های قلبی از جمله تاکی کاردی سینوسی، انقباض زودرس دهلیزی و انقباض زودرس بطنی موثر بوده است و باعث کاهش این دیس ریتمی ها شده است.