ارزیابی فارماکوکنتیک پیوگلیتازون پس از مصرف خوراکی و یا تزریق درون رگی در گاوهای هلشتاین

پیوگلیتازون دسته ای از داروهای ضد دیابت تیازولیدن دایونی (TZD) است که اثر آن بر افزایش حساسیت به انسولین و درمان دیابت نوع-2 در انسان به اثبات رسیده است. پیوگلیتازون به عنوان یک افزودنی جیره ای با قابلیت کاهش مقاومت به انسولین در گاوهای شیری دوره ی انتقال مطرح شده است. هدف این پژوهش تعیین فراسنجه های فارماکوکنتیکی پیوگلیتازون پس از تغذیه (PO) و تزیق درون رگی (IV) آن بود. شش راس گاو هلشتاین شیرده به طور تصادفی به دو گروه (3=n) تقسیم و در قالب طرح چرخشی و با در نظر گرفتن دوره ی 8 روزه برای پاکسازی، 8 میلی گرم پیوگلیتازون به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به دام ها تزیق و یا تغذیه شد. نمونه های خون از سیاهرگ وداج پیش از تزریق یا تغذیه پیوگلیتازون و تا 48 ساعت پس از آن گرفته شد. پیوگلیتازون در پلاسما با روش HPLC اندازه گیری شد و داده های مربوط به روش خوراکی و تزریقی به ترتیب با استفاده از مدل های نان-کمپارتمنتال و دو-کمپارتمنتال آنالیز شد. زیست فراهمی پیوگلیتازون در روش خوراکی 58% بود و بیشینه غلظت پلاسمایی آن (Cmax)، زمان رسیدن به بیشینه غلظت (tmax)، نیمه عمر (t1/2)، ثابت نرخ جذب (kab) و ثابت نرخ پاک سازی (kel) به ترتیب μg/mL 44/1 ±57/11، h 07/0 ±67/5، h 32/0 ±10/7، h-1 09/0 ±28/0 و h-1 013/0 ±10/0 بود. مقادیر نرخ زودگی (t1/2β)، حجم توزیع (Vss) و ثابت نرخ زدودگی (kel) پس از تزیق درون رگی به ترتیب h 62/0 ±10/5، L/kg 01/0 ±12/0 و h-1 06/0 ±47/0 بود. در کل، فراهمی زیستی و نیمه عمر به نسبت بالای پیوگلیتازون نشان از امکان استفاده ی خوارکی این دارو به عنوان یک عامل حساس کننده بافت ها به انسولین در گاوهای شیری داشت.