اثر کروسین بر رفتار چرخشی، میزان پراکسیداسیون لیپیدی و نیتریت در ناحیه ی استریاتوم مغز موش های صحرایی در مدل تجربی بیماری پارکینسون

دژنراسیون سیستم دوپامینرژیک نیگرواستریاتال، مهم ترین ویژگی پاتوفیزیولوژیکی بیماری پارکینسون است که منجر به بروز اختلالات حرکتی می گردد. شواهد متعددی نشان می دهد که استرس اکسیداتیو، نقش مهمی در دژنراسیون نورون های دوپامینی جسم سیاه در بیماری پارکینسون ایفا می کند. در سال های اخیر، استفاده از آنتی اکسیدان ها در کاهش اثرات زیانبار استرس اکسیداتیو و رادیکال های آزاد در بیماری پارکینسون مورد توجه قرار گرفته است. در این مطالعه، اثر کروسین –آنتی اکسیدان قوی موجود در گیاه زعفران- بر رفتار چرخشی و آسیب اکسیداتیو در ناحیه ی استریاتوم مغز موش های صحرایی در مدل تجربی بیماری پارکینسو ن مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه ی تجربی، تعداد 32 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه (8 = n) تقسیم شدند: گروه شم، گروه مبتلا به پارکینسون و گروه های مبتلا به پارکینسون تیمار شده با کروسین در دوزهای 30 و 60 میلی گرم بر کیلوگرم. ضایعه ی یک طرفه با میکرواینجکشن 6- هیدروکسی دوپامین (μl4μg/16) به داخل باندل میانی مغز جلویی سمت چپ ایجاد گردید. تزریق داخل صفاقی کروسین و یا سالین از 3 روز قبل از جراحی شروع شد و به مدت 6 هفته ادامه یافت. رفتار چرخشی با تزریق آپومورفین (2 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت داخل صفاقی) در پایان هفته های 2، 4 و 6 و میزان پراکسیداسیون لیپیدی و نیتریت در ناحیه ی استریاتوم در پایان هفته ی 6 اندازه گیری شد.
میانگین تعداد کل چرخش های ناشی از تزریق آپومورفین در پایان هفته های 2، 4 و 6 در گروه مبتلا به پارکینسون نسبت به گروه شم افزایش معنی داری (001/0 > P) نشان داد. تیمار با کروسین با دوزهای 30 و 60 میلی گرم بر کیلوگرم تغییری در تعداد کل چرخش ها در حیوانات مبتلا به پارکینسون ایجاد نکرد. در پایان هفته ی 6، میزان پراکسیداسیون لیپیدی و نیتریت در ناحیه ی استریاتوم حیوانات گروه مبتلا به پارکینسون نسبت به حیوانات گروه شم به طور معنی داری (050/0 > P) افزایش یافت. تیمار با کروسین با دوز 60 میلی گرم بر کیلوگرم، میزان نیتریت استریاتوم حیوانات مبتلا به پارکینسون را به طور معنی داری (050/0 > P) کاهش داد، اما تغییری در میزان پراکسیداسیون لیپیدی در ناحیه ی استریاتوم ایجاد نکرد.
به نظر می رسد کروسین با دوز 60 میلی گرم بر کیلوگرم در پیشگیری از آسیب نیتروزاتیو در ناحیه ی استریاتوم موثر است. با این حال، تاثیری در بهبود رفتار چرخشی در مدل بیماری پارکینسون ندارد.