علامه طباطبائی، فیلسوف واقع گرا و مطلق گرای اخلاقی

یکی از پرسش های اساسی درباره گزاره های اخلاقی این است که آیا گزاره های اخلاقی بیان کننده واقعیتی عینی هستند و از وجود رابطه ای واقعی گزارش می دهند یا این گزاره ها سرچشمه ای واقعی ندارند و صرف نظر از دستور و توصیه، احساس و سلیقه، و توافق و قرارداد از واقعیتی سخن نمی گویند؟ واقع گرایان قایل به سرچشمه ای واقعی برای احکام اخلاقی هستند و غیرواقع گرایان چنین سرچشمه ای را نمی پذیرند. یکی از پیامدهای این بحث قائل شدن به مطلق بودن احکام اخلاقی در صورت واقع گرا بودن یا نسبیت در اخلاق در صورت غیرواقع گرا بودن است. در این تحقیق با روش تحلیلی توصیفی نشان می دهیم که علامه طباطبائی با قایل شدن به سرچشمه ای واقعی برای احکام اخلاقی، فیلسوفی واقع گرا و اطلاق گرای اخلاقی است.