اعتماد محور اساسی و تکیه گاه روابط اجتماعی

محور اساسی و تکیه گاه روابط اجتماعی، «اعتماد» است. اعتماد باعث می شود که افراد در روابط اجتماعی خود با دیگران هرگونه بدگمانی را کنار گذاشته و روابط صمیمانه ای را برقرار کنند، که بدون اعتماد چنین روابطی شکل نمی گیرد. برعکسبی اعتمادی باعث سوء ظن نسبت به دیگران و ضعف اعتماد بنفس در افراد می شود و نتیجه این بی اعتمادی، اختلال در روابط و عدم شکل گیری موفق گروه ها و تیم ها و در نهایت منجر به کاهش اثربخشی سازمانی می شود(کاظمی،1381).
در سالهای اخیر، مفهوم اعتماد در دنیای کسب و کار چندان رونق نداشته است. ادغام، کوچک سازی، از کار بی کار کردن، پاداش زیاد و متورم مدیران اجرایی، رسوایی ها در کسب و کار و خلف وعده های بسیار، باور مدیریت مبتنی بر اعتماد را برای بسیاری از کارکنان دشوار ساخته و در امریکا بر اساس پژوهشی پیمایشی یکی از مشاوران در محیط کار: «اعتماد در شرکتهای امریکایی به پایین ترین سطح خود رسیده است».روشن است که مدیران برای پر کردن شکاف بی اعتمادی باید اقدامهای سازنده ای انجام دهند. رئیس شرکت جنرال الکتریک این چالش را به طریق زیر صورت بندی کرده است: «نقش اعتماد در سازمانها و شرکتها بسیار نیرومند است. افراد حداکثر توان خود را به کار نخواهند گرفت مگر آنه باور کنند با آنان عادلانه برخورد خواهد شد- اینکه هیچ گونه دوست بازی ملاک تصمیم گیری ها نیست و همه فرصت برابر دارند. تنها راهی که من برای ایجاد این نوع اعتماد می دان کنار گذاشتن پیش فرضهای خود و آنگاه گفتگو کردن است. آنچه را که می گویی باید پیوسته در طول زمان بدان عمل کنی».