تاثیر برنامه چند بعدی پیشگیری از سقوط بر تعادل ایستا و پویای سالمندان ساکن سرای سالمندی تهران

عدم تعادل مهم ترین علت سقوط سالمندان هست. سقوط دارای عوارض جسمی، روحی، اقتصادی هست. پژوهش حاضر باهدف تعیین تاثیر برنامه چندبعدی پیشگیری از سقوط بر تعادل ایستا و پویای سالمندان تهران انجام گرفت.
این مطالعه نیمه تجربی از نوع قبل و بعد بر روی 60 سالمند ساکن آسایشگاه سالمندی و دارای معیارهای ورود به مطالعه انجام شد. مداخله چندبعدی بر آموزش به سالمند و مراقبین، ورزش (ورزش کششی، تعادلی، قدرتی) و اصلاح محیطی متمرکز بود. پس از اخذ رضایت آگاهانه، قبل و پس از 6 ماه از شروع مداخله داده ها با استفاده از فرم اطلاعات دموگرافیک، آزمون برخاستن و حرکت کردن زمان دار (TUG) و آزمون ارزیابی قابلیت حرکتی (POAM) جمع آوری شد. از آمار توصیفی برای طبقه بندی داده ها و از آمار استنباطی من ویتنی، کروسکال والیس پس از تایید نرمال نبودن داده ها با استفاده از آزمون کولموگروف – اسمیرنوف جهت تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. سطح معناداری در این مطالعه 05/0 در نظر گرفته شد.
میانگین امتیاز آزمون ارزیابی قابلیت حرکتی سالمندان در 6 ماه بعد از مداخله به ترتیب 68/3±21/17 و 88/1± 54/24 بود. همچنین میانگین زمان ثبت شده برای سالمندان در آزمون برخاستن و حرکت کردن زمان دار قبل و شش ماه بعد از مداخله به ترتیب 99/6±55/21 و 54/3± 11/15 بود. نتایج مطالعه نشان داد واحدهای پژوهش قبل و بعد از مداخله تفاوت معنی دار آماری در آزمون ارزیابی قابلیت حرکتی (001/0Pvalue <) و آزمون برخاستن و حرکت کردن زمان دار (001/0 Pvalue<) داشتند.
بعد از انجام مداخله وضعیت تعادل سالمندان ارتقاء یافت به این معنی که اجرای برنامه چندبعدی پیشگیری از سقوط موجب بهبود تعادل ایستا و پویای سالمندان گردید. مراقبین بهداشتی، به ویژه پرستاران می توانند با استفاده از این برنامه پیشگیری، در بهبود تعادل و به دنبال آن در کاهش سقوط سالمندان ساکن سرای سالمندی کمک نمایند.