تصویری نو از جهت مجهول در زبان فارسی بر اساس چارچوب نقس گرایانه گیون

گیون (2001) چارجوبی جامع را برای بررسی جهت های ناگذرا عرضه می کند. او این جهت ها را به دو دسته عمدتا معناشناختی و عمدتا کاربردشناختی تقسیم می کند و با قرار دادن مجهول در دسته دوم، می کوشد تا با تکیه بر مفهوم «موضوعیت نسبی» و دو معیار سنجش آن، یعنی تداوم پیش رو و فاصله پس رو، نقش مجهول و شرایط کاربرد آن را تبیین کند. به علاوه، او هفت بافت را که در آنها مجهول به کار می رود، معرفی می کند. در مقاله حاضر، نشان داده می شود که چارچوب تحلیل گیون تا چه حد با داده های زبان فارسی سازگار است. به علاوه، نشان داده می شود که، علی رغم سکوت گیون در خصوص رابطه بین نقش مجهول و بافت های هفت گانه کاربرد آن، بین این دو پیوند محکمی وجود دارد. در نهایت، مشخص خواهد شد که چارچوب تحلیل اتخاذ شده چه نکاتی را در مورد مطالعات پیشین زبان شناسان ایرانی در حوزه مجهول روشن خواهد ساخت.