چه مقدار تغییر در آزمون«پنج بار برخاستن و نشستن از روی صندلی را بایستی تغییری واقعی قلمداد کرد؟» ص. 252-258

تکرارپذیری نسبی و مطلق از جنبه های مهم هر آزمون هستند که مبنای بسیاری از تصمیم گیری های بالینی قرار می گیرند.در بسیاری موارد تنها تکرارپذیری نسبی مبنای تصمیم گیری و توجه قرار می گیرد در حالیکه تکرارپذیری مطلق هم از اهمیت بسیاری برخوردار است.
11 سالمند ساکن اجتماع در دامنه سنی 65 سال و بالاتر (58/3 ± 64/69 سال) و 20 جوان سالم ساکن اجتماع در دامنه سنی 20 تا 35 سال (15/4±.80/28سال) با استفاده از آزمون «پنج بار برخاستن و نشستن از روی صندلی» دوبار با فاصله زمانی 2تا 5 روز مورد ارزیابی قرار گرفتند.
در این تحقیق، شاخص تکرارپذیری مطلق «حداقل تغییر قابل تشخیص سالمندان» در سالمندان 29/5 ثانیه و در جوانان 02/3 ثانیه و ضریب واریانس به ترتیب 27% و 19% بدست آمد.
نتیجه این تحقیق نشان داد که در ارزیابی میزان پیشرفت سالمندان در طی جلسات درمانی یا قضاوت در مورد سیر پیشرفت یا پسرفت توانایی آنها، سالمندان نیازمند تغییر بیشتری نسبت به جوانان هستند تا تغییرات مشاهده شده به عنوان یک تغییر واقعی - و نه تصادفی - قلمداد شود. همچنین سهم خطای تصادفی آزمون «پنج بار برخاستن و نشستن از روی صندلی» در سالمندان اندکی بیش از جوانان بود.