ارزیابی روند بیابان زایی بر اساس شاخص هدایت الکتریکی آب و مدل IMDPA، مطالعه موردی: حوضه آبخیز کاشان

آب به عنوان مظهر حیات، یکی از مهم ترین عناصر موجود در طبیعت است. با توجه به اهمیت بیشتر این ماده در مناطق خشک و نیمه خشک نسبت به سایر پهنه های اقلیمی؛ باید تمهیداتی برای مدیریت صحیح استفاده از آب صورت گیرد تا بتوان از ایجاد شرایط بحرانی در این مناطق جلوگیری به عمل آورد. بیابان زایی بعد از تغییر اقلیم و کمبود آب شیرین، سومین چالش زیست محیطی مهم جهان در قرن 21 محسوب می شود. در این پژوهش شدت بیابان زایی با استفاده از مدل IMDPA و شاخص هدایت الکتریکی (EC) که نشان از کیفیت آب زیرزمینی دارد، در بازه زمانی 1975 تا 2010 در دشت کاشان بررسی شده است. در این راستا امتیاز نهایی هر یک از پهنه ها بر اساس میانگین هندسی در دو دوره محاسبه و در نهایت شدت بیابان زایی در هر پهنه بر مبنای کیفیت آب زیرزمینی تعیین شد. نتایج نشان داد که بیش از 99% از اراضی دشت کاشان در کلاس بیابان زایی خیلی شدید قرار دارند.