بداهه پردازی در موسیقی دستگاهی ایران و ارتباط آن با شخصیت اجتماعی بداهه پرداز

تحقیق حاضر به مطالعه نسبت کنش های اجتماعی و رفتار نوازنده یا خواننده موسیقی با کیفیت و چگونگی بداهه پردازی او در حوزه موسیقی می پردازد. بدین منظور با بهره گیری از روش تحلیلی و مطالعه میدانی، دیدگاه دو گروه از پرسش شوندگان را در قالب دو جامعه آماری مجزا بررسی کرده است. نمونه آماری اول، شامل مدرسین و استادان مطرح موسیقی در دهه های 60 و 90 شمسی است که با بهره گیری از نتایج پرسشنامه یک به رفتارشناسی نوازنده از منظر خود شخص پرداخته است. نمونه آماری دوم، شامل دانشجویان دانشکده موسیقی و هنرجویان کلاسهای آزاد موسیقی بوده که به وسیله پرسشنامه دو کنشهای اجتماعی و رفتار نوازندگان موسیقی را از منظر شاگردان و دانشجویان آن مطالعه کرده است.
پژوهش حاضر به دنبال تایید این فرضیه است که بداهه پردازی، هنری ذاتی است و وابستگی شایان توجهی به ویژگی های شخصیتی نوازنده و خواننده موسیقی دارد. تجزیه و تحلیل و مقایسه پاسخ های دو نمونه آماری موردبحث مشخص نمود که کنشهای اجتماعی، رفتار بداهه پرداز موسیقی، ادبیات گفتاری و همسان سازی اجتماعی بداههپرداز، ارتباط معناداری با کیفیت و نحوه پردازش بداهه نوازنده و خواننده موسیقی دارد. همچنین تحلیل یافته های نمونه آماری مشخص نمود، تفاوت معناداری بین ویژگی های شخصیتی بداهه پردازان با گروهنوازان موسیقی وجود داشته و در آموزش موسیقی علاوه بر آموزش فنون عمومی نوازندگی هنرجویان موسیقی باتوجهبه ویژگی های شخصیتی و توانمندی ذاتیشان می بایست به دو گروه، تکنوازان و گروه نوازان تفکیک شده و هر گروه روند آموزش ویژهای را طی نماید. هدف اصلی هم، شناساندن رابطه رفتار اجتماعی بداهه پرداز با توانایی خلق درزمان واقعی موسیقی و به کارگیری آن در روند آموزش علمی هنرجویان و دانشجویان موسیقی است.