نقش راهبردهای خودنظم بخشی و توانایی خودمهارگری در تبیین سبک های حل مسئله

توانایی حل مسئله به عوامل متعددی بستگی دارد که از بین این عوامل مختلف، مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه راهبردهای خودنظمبخشی و ظرفیت خودمهارگری با سبک های حل مسئله انجام شد.
جامعه مورد مطالعه را تمامی دانشجویان دانشگاه گیلان در سال تحصیلی 91-1390 تشکیل میدادند که از میان آن ها نمونهای به حجم 187 نفر(91 پسر و 96 دختر) با روش نمونه گیری تصادفی خوشهای انتخاب و سه پرسش نامه راهبردهای خودنظمبخشی، خودمهارگری، و سبک های حل مسئله را تکمیل کردند.
یافته های پژوهش: بین سبک های حل مسئله انطباقی با راهبردهای خودنظمبخشی شناختی، تمرکز بر موقعیت، تمرکز بر تغییر عاطفه، کاهش عاطفه منفی و افزایش عاطفه مثبت؛ و بین مجموع سبک های حل مسئله غیر انطباقی با راهبرد خودنظمبخشی و کاهش عاطفه منفی رابطه مثبت معنادار وجود داشت. بین ظرفیت خودمهارگری با سبک های انطباقی حل مسئله رابطه مثبت و با سبک های درماندگی، مهارگری، اجتناب و غیر انطباقی حل مسئله رابطه منفی معنادار وجود داشت. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد متغیرهای راهبرد افزایش عاطفه مثبت و ظرفیت خودمهارگری قادرند 13 درصد از واریانس سبک های حل مسئله انطباقی دانشجویان را تبیین کنند و متغیرهای راهبرد افزایش عاطفه مثبت، راهبرد تمرکز بر تغییر عاطفه و ظرفیت خودمهارگری قادرند 14 درصد از واریانس سبک های حل مسئله غیر انطباقی دانشجویان را تبیین کنند.
بر اساس یافته های این پژوهش به هنگام آموزش مهارت های حل مسئله در هر حوزه ای لازم است که ویژگی ها و مهارت های تاثیرگذار بر آن ها مثل راهبردهای خودنظمبخشی و ظرفیت خودمهارگری مورد تاکید قرار گیرند.