پاسخ متغیرهای هموسیستئین پلاسما و شاخص های آتروژنیک به یک جلسه تمرین شنای استقامتی در موش های صحرایی

اخیرا عوامل خطرزای جدیدی برای بیماری های قلبی – عروقی شناخته شده است که شامل سطوح هموسیستئین و پروتئین واکنشی C خون می باشد. با توجه به عدم اجماع کلی از نقش ورزش بر سطوح هموسیستئین پلاسما، در این مطالعه، اثر یک جلسه تمرین شنای استقامتی بر سطوح هموسیستئین پلاسما و شاخص آتروژنیک موش های صحرایی بررسی شد.
تعداد 14 سر موش نر صحرایی ویستار با محدوده وزنی 20±180 گرم به طور تصادفی و همسان از لحاظ وزن به دو گروه تجربی (7n=) و کنترل (7n=) تقسیم شدند. موش های گروه تجربی در پروتکل شنای استقامتی که شامل تمرین شنا به مدت 60 دقیقه بود، شرکت داده شدند. جلسات آشنایی حیوانات با تمرین شنا در طی 2 هفته اول انجام شد به نحوی که در طی این جلسات، مدت و شدت تمرین به تدریج افزایش یافت تا زمانی که موش ها توانستند با تحمل اضافه بار 5% وزن خودشان، 60 دقیقه شنا کنند. خون گیری 24 ساعت بعد از انجام پروتکل فعالیت اصلی از موش های بی هوش به طور مستقیم از قلب و تا حداکثر مقدار ممکن صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و تی وابسته استفاده شد.
نتایج مطالعه نشان داد که در متغیر هموسیستئین بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0p<) اما در متغیرهای کلسترول تام و HDL بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد.
در مجموع یافته های مطالعه حاضر نشان می دهد، یک جلسه تمرین شنای استقامتی طولانی مدت و با شدت کم می تواند تاثیر معناداری بر کاهش هموسیستئین و در نتیجه کاهش خطر بیماری های قلبی عروقی داشته باشد.