ارزیابی فنی سامانه های آبیاری بارانی کلاسیک اجرا شده در باغ های چای استان گیلان

دقت در طراحی سامانه های آبیاری بارانی و مدیریت صحیح آن ها از عوامل مهم در توسعه و بهبود عملکرد این سامانه ها است. در این پژوهش، شش سامانه آبیاری بارانی کلاسیک در باغ های چای استان گیلان طی دو سال مورد ارزیابی فنی قرار گرفتند. سامانه های آبیاری بارانی کلاسیک از نوع نیمه متحرک، تمام ثابت و ثابت آبپاش متحرک به طور تصادفی انتخاب شدند. برای ارزیابی این سامانه های آبیاری، معیارهای ضریب یکنواختی کریستیان سن، یکنواختی توزیع، راندمان واقعی و پتانسیل کاربرد در ربع پایین اراضی در بلوک آزمایشی محاسبه و با استفاده از تغییرات فشار اندازه گیری شده به کل سامانه تعمیم داده شد. مقادیر متوسط (دو سالانه) ضریب یکنواختی، یکنواختی توزیع، راندمان واقعی و پتانسیل کاربرد در ربع پایین برای شش باغ ارزیابی شده به ترتیب حدود 65، 52، 44 و 44 درصد به دست آمد. تمام سامانه های آبیاری دارای راندمان کاربرد پایینی بودند و ضریب یکنواختی و یکنواختی توزیع آب در آن ها کمتر از مقادیر توصیه شده در مراجع بود. هم چنین به علت آبیاری کمتر از نیاز آبی واقعی گیاه در تمام باغ های چای، راندمان واقعی برابر با راندمان پتانسیل کاربرد گردید. طراحی و اجرای غیر اصولی سامانه ها به ویژه فشار کارکرد نامناسب آن ها و مسائل اقتصادی از مهم ترین دلایل پایین بودن راندمان پتانسیل کاربرد تشخیص داده شد. استفاده هم زمان از تعداد آبپاش هایی با مشخصات و مدل های متفاوت، عمر زیاد سامانه های آبیاری، نشت آب از شیرخودکارها و سایر اتصالات و تغییرات فشار و دبی ناشی از آن نیز از دلایل اصلی کاهش یکنواختی توزیع آب و راندمان واقعی کاربرد بوده است.