تاثیر دو شیوه تمرین استقامتی و مقاومتی بر سطوح آپلین پلاسمایی و برخی متغیرهای آنتروپومتریکی دختران دچار اضافه وزن و چاق

هدف این پژوهش، بررسی اثر دو شیوه تمرین استقامتی و مقاومتی بر سطوح آپلین پلاسمایی و برخی متغیرهای آنتروپومتریکی دختران دچار اضافه وزن و چاق بود. 34 دختر دچار اضافه وزن و چاق (kg/m225 <BMI) به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه استقامتی (12=n) (سن 44/ 2±81/ 22سال، قد 33/ 5±55/ 158سانتی متر و وزن 81/ 6±17/ 76کیلوگرم)، مقاومتی (12=n) (سن 67/ 2±50/ 22سال، قد 74/ 7±60/ 161 سانتی متر و وزن 92/ 9±69/ 77 کیلوگرم) و کنترل (10=n) (سن 41/ 2±50/ 21 سال، قد 40/ 6±20/ 159 سانتی متر و وزن 37/ 1±69/ 77 کیلوگرم) تقسیم شدند. تمرین استقامتی دویدن، شامل هشت هفته و چهار جلسه در هفته با شدت 65 تا 80 درصد HRmax و تمرین مقاومتی کار با وزنه نیز به مدت هشت هفته، هر هفته چهار جلسه با شدت 65 تا 80 درصد 1RM بود. خون گیری در حالت ناشتا، 24 ساعت قبل از شروع و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی انجام گرفت. داده ها با آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، t وابسته، آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنا داری 05/ 0>α تحلیل شدند. آپلین در گروه استقامتی کاهش معنا داری داشت (005 /0=P)، ولی در گروه مقاومتی با تغییر معناداری همراه نبود. همچنین بین تغییرات WHR، Vo2maxو سطوح آپلین گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنا داری دیده شد (05/ 0>P). متغیرهای آنتروپومتریکی در هر دو گروه تجربی با کاهش معنا داری همراه بود (05/ 0>P).یافته ها نشان داد، تمرین استقامتی نسبت به تمرین مقاومتی تاثیر بیشتری در بهبود سطوح آپلین و عوامل وابسته به چاقی داشته است.