پیش بینی نشست زمین با روش های تحلیلی در اثر حفاری تونل خط 2 قطار شهری مشهد و مقایسه آن با نتایج مانیتورینگ

به منظور طراحی تونل در زمین های نرم و پیش بینی اثرات حفر تونل بر سازه های مجاور، به محاسبه ی نشست زمین در اثر حفر تونل نیاز است. از این رو یکی از دغدغه های مهندسان در پروژه های تونل سازی در محیط های شهری، پیش بینی نزدیک به واقعیت نشست زمین و توزیع آن، در مقاطع پیش رو می باشد.
میزان نشست سطحی با روابط تجربی و نیمه تجربی محاسبه می شود. پارامترهای موثر در این روابط عبارتند از: ابعاد تونل حفاری شده و عمق آن، شرایط زمین و میزان کاهش حجم یا همگرایی ایجاد شده در اثر حفر تونل. میزان نشست زمین، جهت و محل آن در محدوده ی تونل به شرایط ژئوتکنیکی، تنش های استاتیکی موجود زمین و ارهای وارده به سطح، شرایط آب زیرزمینی، روش حفاری تونل و نوع پوشش تونل بستگی دارد.
در اولین مقطع حفاری تونل خط2 قطارشهری مشهد (قطعه شمالی)، به طول حدود 300 متر، بیش از 50 ردیف سه تایی پین های نشست سنجی نصب و قرائت گردیده است. در این مطالعه سعی گردیده است با استفاده از داده های نشست اندازه گیری شده و مقایسه با پیش بینی های حاصل از روش های تجربی و تحلیلی، پارامترهای مورد استفاده در پیش بینی ها تدقیق گردد. این نتایج نشان می دهد غالبا روش های تجربی مقادیر بیشتری از مقادیر اندازه گیری شده برای نشست زمین به دست می دهند.