نگاهی به آداب بزم به عنوان بخشی از ادبیات عامیانه در دیوان ملک الشعرای بهار

فرهنگ عامه، مجموعه تفکرات و تجربیات و رفتارهای بشردر طی قرون متمادی است. آیین ها، آداب و رسوم، جشن ها، افسانه ها، اساطیر، بازی ها و سرگرمی ها و... عناصری از فرهنگ عامه هستندکه سینه به سینه و نسل به نسل به ما رسیده است و ریشه ای بسیار دیرینه در عین حال آموزنده و زبیا و در خور تامل دارند که از افکار و عقاید و آرمان ها و احساسات و عواطف عامیانه نشات گرفته اند و تجلی آنها به شکل های گونا گون در آثار شاعران و نویسندگان دیده می شودو کاوش ها و پژوهش ها درباره اعتقادات عوام، نه تنها از لحاظ علمی و روانشناسی قابل توجه است، بلکه برخی از نکات تاریخی و فلسفی را برایمان روشن خواهد کرد و پس از تحقیق و مقایسه این اعتقادات می توانیم به ریشه و مبدا آداب و رسوم و اعتقادات مختلف پی ببریم.
در عصر مشروطه و پهلوی، شعر از دربار و طبقه ی خواص فاصله می گیردو باورهای عادی و عامی مردم به عنوان یکی از درون مایه های اساسی، در زبان شاعران مردم گرا، نظیر ملک الشعرای بهار، بازتاب گسترده ای می یابد. مقاله ی پیش رو به بررسی آداب بزم و اصطلاحات مرتبط با آن در دیوان ملک الشعرای بهار می پردازد که بیانگر تاثیرپذیری شاعراز آداب و فرهنگ مردم روزگار خویش است و مطالعه این عناصر علاوه بر درک بهتر اشعار این شاعر بزرگ اوضاع اجتماعی و فرهنگ مردم عصر مشروطه و پهلوی را نمایان می سازد