تعیین میزان خودمراقبتی با نیازهای آموزشی بیماران دیابتی

ارزیابی نیازهای آموزشی، میزان آگاهی، آموزش خودمراقبتی، گرایش مثبت، تداوم و عملکرد مناسب در کنترل بیماری های مزمن از جمله دیابت موثر است. لذا برآن شدیم که مطالعه ای تحت عنوان تعیین میزان خودمراقبتی با نیازهای آموزشی بیماران دیابتی بستری در بیمارستان امیرالمومنین علی (ع) شهرستان زابل را انجام دهیم.
این مطالعه یک مطالعه نیمه تجربی بود که در آن جامعه مورد مطالعه بصورت مبتنی بر هدف انتخاب و با مراجعه به بیمارستان امیرالمومنین علی (ع) نمونه ها راجمع آوری گردید. ابزار گردآوری پرسشنامه شامل بخش اول خصوصیات فردی، بخش دوم سوابق بیماری و بخش سوم در رابطه با رژیم غذایی(16 سوال)، حیطه کنترل و درمان(13سوال) و حیطه پیشگیری 13 سوال بود. اطلاعات بوسیله پرسشنامه جمع آوری شد و در نهایت آنالیز داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی انجام گردید.
نتایج نشان داد که اکثریت واحدهای مورد پژوهش(72%) به دیابت نوع دو مبتلا بودند. اکثریت واحدهای مورد پژوهش(80 %) در حیطه کنترل و درمان، (75%) در سطح پیشگیری، (60%) در حیطه رژیم غذایی از آگاهی لازم برخوردار نبودند. اکثریت واحدهای پژوهش(82 %) قبل از تعیین نیازهای آموزشی وضعیت خودمراقبتی خود را ضعیف اعلام نمودند پس از گذشت 6ماه وضعیت خودمراقبتی خود را اکثریت(91 %) واحدهای پژوهش خوب اظهار کردند. یافته ها نشان داد که بین میزان خودمراقبتی با نیازهای آموزشی ارتباط معنادار وجود داشت(p<0/05). هم چنین بین میزان تحصیلات و خودمراقبتی نیز ارتباط معنادار مشاهده شد(p=0/015).
ارزیابی نیازهای آموزشی و آموزش خودمراقبتی به بیماران دیابتی همواره یک استراتژی کلیدی و ارزشمند در زمینه کنترل موفق دیابت است. اثرات ارزنده و مفید آموزش به بیمار بارها در تحقیقات مختلف تایید شده است. لذا لازم است در تمامی بیمارستان ها پرستاران آموزش دیده، آموزش های لازم به بیماران دیابتی جهت مراقبت از خود داده شود.