بررسی تاثیر مداخله آموزشی بر میزان کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه تامین اجتماعی خرم آباد در تابستان 1392

دیابت یک بیماری مزمن در تمام دوران زندگی است که دارای اثرات مستقیم و غیرمستقیم بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی بوده و با افزایش مشکلات ناشی از این بیماری، کیفیت زندگی نیز کاهش می یابد. لذا این مطالعه به منظور تعیین بررسی تاثیر آموزش بر ارتقاء کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان تامین اجتماعی شهر خرم آباد در سال 1392 انجام شد.
این مطالعه مداخله ای نیمه تجربی از نوع دو گروهی قبل- بعد بر روی 80 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به درمانگاه داخلی بیمارستان تامین اجتماعی شهر خرم آباد(48 مرد و 32 زن) انجام شد که به دو گروه 40 نفری(آزمون- شاهد) تقسیم شدند. میانگین سنی آنها بین70-30 سال بود. ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق پرسشنامه بود که جهت جمع آوری اطلاعات دموگرافیک واحدهای تحت مطالعه استفاده شد. کیفیت زندگی نیز با استفاده از پرسشنامه SF-20 به روش مصاحبه تعیین گردید. جلسات آموزشی به روش مستقیم و غیر مستقیم برای گروه مداخله برگزار شد و سه ماه بعد هر دو گروه مجددا با استفاده از پرسشنامه سنجیده شدند. اطلاعات در دو گروه قبل و بعد از آموزش مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش شماره 17 و آزمونهای ANOVA، تی مستقل و زوجی در سطح معنی داری P≤0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
در این پژوهش 40% نمونه ها زن و 60% آنها مرد بودند. میانگین سال های ابتلا به دیابت 70/ 7±50/ 9 سال بود. نمره کیفیت زندگی در 92/ 31% بیماران ضعیف، در 78/ 29% متوسط و در 30/ 38% خوب بود. نتایج نشان داد که بین میانگین کیفیت زندگی قبل و بعد از مداخله آموزشی تفاوت آماری معنی داری وجود داشت(P≤0.05).
آموزش منسجم به بیمار، کیفیت زندگی بیماران دیابتی را ارتقاء می دهد و به طور قابل ملاحظه میزان عوارض بیماری را کاهش می دهد. ارائه آموزش خوب و کافی به این بیماران می تواند رضایت آنها را به دنبال داشته و کیفیت زندگی آنها را افزایش دهد.