بررسی ارتباط سبک های دلبستگی باخودکارآمدی و خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت یکی ازعوامل تنش زای عمده و واقعی در زندگی است و کنترل آن متاثر از شبکه پیچیده ای از عوامل رفتاری، نگرش و مراقبت های سلامتی است. لذا نگرش به این بیماری مزمن بر اساس مدل زیستی روان اجتماعی، تلفیق ابعاد اجتماعی و روانشناختی آنرا ایجاب می کند. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط سبک های دلبستگی با خودکارآمدی و خود مراقبتی دربیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شده است.
این پژوهش توصیفی- تحلیلی برروی200 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو عضو انجمن دیابت شهرکرد که به روش نمونه گیری تصادفی وارد مطالعه شدند، انجام شد. ابزار گرد آوری داده ها پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، مقیاس دلبستگی بزرگسالان، مقیاس خودکارآمدی دیابت CIDS و خودمراقبتی بیماران دیابتی گلاسکو و توبرت بود. داده ها با استفاده ازنرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که بین سبک های مختلف دلبستگی (ایمن، اجتنابی ودوسوگرا) با میزان خودکارآمدی و خودمراقبتی دیابت در سطح معنی داری(01/ 0=p) همبستگی وجود دارد. همچنین پیش بینی متغیرهای خودکارآمدی و خودمراقبتی دیابت از سوی سبک های دلبستگی در سطح (05/ 0= p) و (001/ 0= p) معنادار بود.
سبک های دلبستگی متاثر از الگوهای فعال درونی و ساختار خاطراتی است که در روابط درون سازی شده است. بیماری به مثابه فقدان، تهدید، انزوا و وابستگی، رفتار دلبستگی را فعال می کند لذا بررسی سبک های دلبستگی بیماران در روابط درمانی ضروری است زیرا به نظر می رسد یکی ازمهمترین عوامل موثر در ارتباطات درمانی، نوع سبک دلبستگی است که در دوران کودکی فرد شکل گرفته و در سنین بعدی ادامه می یابد.