بررسی اثر افزودنی لیتیم کلرید و دمای حمام انعقاد بر ساختار و عملکرد غشاهای PVDF

غشاهای پلی وینیلیدن فلوئورید (PVDF) به دلیل استحکام مکانیکی و شیمیایی زیاد و پایداری گرمایی شایان توجه در مقایسه با سایر غشاهای پلیمری کاربرد گسترده ای در فرایندهای میکروفیلترکردن و فرافیلترکردن دارند. مهم ترین روشی که برای ساخت غشاهای PVDF به کار می رود، روش جدایی فاز با القای ضدحلال است. ساختار غشاهای پلیمری تهیه شده به این روش وابسته به عوامل متعددی از جمله ترکیب درصد پلیمر درمحلول اولیه، وزن مولکولی پلیمر، نوع و دمای حمام انعقاد، نوع حلال و نیز وجود افزودنی در محلول اولیه است. در پژوهش حاضر، اثر دمای حمام انعقاد و افزودنی لیتیم کلرید بر ساختار و عملکرد غشاهای PVDF بررسی شد. از نرمال متیل 2-پیرولیدن (NMP) و آب به ترتیب به عنوان حلال و حمام انعقاد استفاده شد. برای تعیین مشخصات غشاهای ساخته شده از روش های گوناگون از جمله تصویربرداری میکروسکوپ الکترونی پویشی، آزمون استحکام مکانیکی، آزمون تراوایی آب خالص و آزمون تعیین شعاع متوسط حفره ها استفاده شد. همچنین برای تعیین عملکرد غشاها، جداسازی محلول هیومیک اسید به عنوان ماده زیستی شاخص آلاینده در آب های سطحی بررسی شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد، در دمای مشخصی از حمام انعقاد، وجود افزودنی LiCl باعث افزایش تعداد و اندازه متوسط شعاع حفره های سطحی غشاها شده و در نتیجه مقدار تراوایی آب خالص افزایش اما استحکام مکانیکی و مقدار پس زنی هیومیک اسید کاهش می یابد. افزون بر این مشاهده شد، در هرغلظتی از لیتیم کلرید افزایش دمای حمام انعقاد باعث کاهش اندازه درشت حفره ها در ساختار غشاها و در نتیجه افزایش مقاومت استحکام غشاها و مقدار پس زنی هیومیک اسید می شود.