ایریزین، نشان گر زیستی جدید در تشخیص تصلب شریان و سکته ی قلبی

اندازه گیری نشان گر زیستی یکی از اصلی ترین روش ها برای تشخیص بیماری های قلبی و عروقی محسوب می شود. به تازگی، ایریزین به عنوان یکی از نشان گر زیستی احتمالی برای تشخیص سکته ی قلبی (Myocardial infarction یا MI) مطرح شده است. این پروتئین یک مایوکین است که در اثر ورزش از بافت ماهیچه ای ترشح می شود. در افرادی که در آن ها سکته ی قلبی رخ داده است، مقدار این پروتئین به صورت معنی داری کاهش می یابد. بنابراین، هدف تحقیق حاضر بررسی غلظت ایریزین در مردان مبتلا به تصلب شریان (Atherosclerosis) و دچار سکته ی قلبی، در مقایسه با مردان گروه شاهد بود.
این مطالعه ی مورد- شاهدی مقطعی بر روی 75 مرد 70-30 ساله ی ساکن اصفهان در 3 گروه 25 نفری بیماران دچار سکته ی قلبی، بیماران دارای آنژیوگرافی مثبت (مبتلا به تصلب شریان) و افراد سالم با آنژیوگرافی منفی انجام شد. در ابتدا، شاخص های تن سنجی در کل بیماران اندازه گیری شد. از بیماران گروه سکته ی قلبی، در ظرف 48 ساعت پس از شروع درد قفسه ی سینه، خونگیری انجام و غلظت سرمی ترپونین، ایریزین، hsCRP (High-sensitivity C-reactive protein) و CK-MB (Creatine kinase-MB) در آنان اندازه گیری شد. از بیماران گروه شاهد و بیماران با آنژیوگرافی مثبت به صورت ناشتا خون گیری به عمل آمد و غلظت سرمی پروفایل لیپیدی، ایریزین و hsCRP در آن ها اندازه گیری شد.
غلظت ایریزین در بیمارانی که در آن ها سکته ی قلبی رخ داده بود، و همچنین در افراد مبتلا به تصلب شریان به صورت معنی داری کمتر از گروه شاهد بود. اما، میان غلظت ایریزین در گروه سکته ی قلبی و مبتلا به تصلب شریان تفاوت معنی داری وجود نداشت.
احتمال می رود، کاهش ایریزین در افرادی که سکته ی قلبی در آنها رخ داده است، یک مکانیسم محافظتی برای قلب محسوب شود؛ چرا که، به دلیل اثرات ایریزین در افزایش ترموژنز، اگر ایریزین کاهش نیابد، این احتمال وجود دارد که خسارت بافتی در اثر کمبود انرژی بیشتر باشد.