بررسی شیوع استرونژیلوئیدس استرکورالیس و سایر انگل های روده ای در مراکز توانبخشی استان مازندران

نظر به اهمیت بیماری های انگلی به خصوص استرونژیلوئیدیازیس در استان های شمالی، مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع استرونژیلوئیدس استرکورالیس و سایر انگل های روده ای در مراکز توانبخشی استان مازندران انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال های93-1392 انجام شد. از 13 مرکز توانبخشی شبانه روزی موجود در استان مازندران، 7 مرکز توانبخشی و در مجموع 341 نفر از این مراکز به طور تصادفی انتخاب شدند. 239 نفر (1/ 70 درصد) مرد و 102 نفر (9/ 29درصد) زن بودند که در سنین 11 تا 86 سال قرار داشتند. از هر فرد یک نوبت نمونه مدفوع تازه گرفته شد و به سه روش کشت در محیط نوترینت آگار، فرمالین اتر و در مورد نمونه های اسهالی به روش گسترش مستقیم و رنگ آمیزی تری کروم مورد آزمایش قرار گرفت. اطلاعات توسط نسخه 16 نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
112 نفر (8/ 32 درصد) آلوده به انگل های روده ای بودند. 67 نفر (6/ 19 درصد) آلوده به تک یاخته های روده ای و 48 نفر (1/ 14 درصد) آلوده به کرم های روده ای بودند. میزان آلودگی به استرونژیلوئیدس استرکورالیس 1 /2 درصد بود. سایر آلودگی های کرمی عبارت بودند از: دیکروسلیوم دندریتیکوم 9 /7 درصد، تریکوریس تریکیورا 2 /3 درصد، اکینوستوما 9/ 0 درصد، تنیا 3/ 0 درصد و تریکوسترونژیلوس 3/ 0 درصد. آلودگی های تک یاخته ای عبارت بودند از: آنتامبا کلی 4/ 19درصد، یدامبا بوچلی1/ 2 درصد، و کیلوماستیکس مسنیلی 2/ 1 درصد.
آلودگی به برخی انگل های روده ای در این مراکز بالا می باشد. با توجه به عوارض و مشکلاتی که در اثر ابتلاء به این انگل ها ایجاد می شود، درمان و کنترل عفونت ها در این مراکز حائز اهمیت می باشد.