عوامل پیش بینی کننده سلامت عمومی مبتنی بر رضایت شغلی کارکنان

نیروی انسانی ارائه کننده خدمات بهداشتی و درمانی سهم بسزایی در سلامت جامعه دارد، از این رو حفظ و ارتقاء سلامت آنان می تواند نقش کمک کننده ای در سلامت جامعه داشته باشد. یکی از جنبه های تاثیر گذار بر سلامتی این افراد شغل و رضایت شغلی آنان می باشد.
پژوهش حاضر با هدف تعیین عوامل پیش بینی کننده سلامت عمومی مبتنی بر رضایت شغلی کارکنان مراکز بهداشتی- درمانی طراحی گردیده است.
این پژوهش، مطالعه ای مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی است که در سال 92-1391 انجام گرفته است. در این مطالعه از روش سرشماری برای نمونه گیری استفاده گردید. 252 نفر از کارکنان مراکز بهداشتی در این مطالعه شرکت کردند و ابزار گردآوری اطلاعات شامل دو پرسشنامه رضایت شغلی (Job Description Index) و سلامت عمومی (General Health Questionnaire) به همراه پرسشنامه ویژگی های دموگرافیک بود که پس از بررسی روایی و پایایی بکار گرفته شد. داده ها با آزمون های آماری توصیفی و استنباطی(من ویتنی و کروسکال والیس) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها نشان داد تنها 6/ 47 درصد کارکنان از سلامت عمومی مطلوب برخوردار بودند. حدود 16/ 63 درصد از کارکنان از شغل خود راضی بودند و بیشترین میزان رضایت در حیطه همکار (83/ 76%) و کمترین میزان رضایت در حیطه حقوق و مزایا 5/ 41 درصد بود. نتایج حاکی از آن بود که از میان حیطه های مورد مطالعه، تنها حیطه های مرتبط و پیش بینی کننده سلامت عمومی، حیطه همکار (049/ 0>p) و شرایط محیط کار(043/ 0>p) می باشند، به طوریکه با افزایش میزان رضایت از همکار و همچنین شرایط محیط کار شانس سلامت عمومی افزایش می یابد. از میان ویژگی های دموگرافیک، میزان تحصیلات (043/ 0>(p و داشتن پست مدیریتی(035/ 0>p) به عنوان پیش بینی کننده سلامت عمومی شناخته شدند.
با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت، ارتباط بین کار و سلامتی یک رابطه دو جانبه است که در جهت بهبود هر دو مقوله برنامه ریزی و مداخلات مناسب لازم می باشد. انجام این امر منجر به افزایش رضایت از شغل و سلامت جسمی و روانی کارکنان می گردد.