تاثیر واریته و میزان تفت دادن بر ترکیب شیمیایی و فراسنجه های تخمیری و فیزیکی دانه جو با استفاده از روش تولید گاز

زمینه مطالعاتی: ترکیب شیمیایی و شدت فرآوری حرارتی دانه جو می تواند بر تخمیرپذیری آن در دستگاه گوارش موثر باشد.
این آزمایش به منظور بررسی تاثیر زمان های مختلف تفت دادن (دمای 120 درجه سانتی گراد و زمان های 5، 10، 15 دقیقه) و واریته های مختلف دانه جو (سهند و ماکویی) بر ارزش تغذیه ای واریته های دانه جو و همبستگی بین فراسنجه های آن با جرم حجمی توده ای با استفاده از روش تولید گاز مورد ارزیابی قرار گرفت.
داده های به دست آمده بصورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که افزایش مدت زمان تفت دادن در هر دو واریته باعث کاهش میزان تولید گاز گردید. تولید گاز بخش محلول و نامحلول (A) و سرعت تجزیه پذیری (c) با افزایش تفت دادن کاهش یافت. فراسنجه های تخمینی تولید گاز تحت تاثیر واریته و تیمار حرارتی قرار گرفتند. انرژی قابل متابولیسم با افزایش زمان تفت دادن از 40/ 9 به 29/ 8 و از 61/ 9 به 77/ 8 به ترتیب در واریته سهند و ماکوئی کاهش یافت. همبستگی بین انرژی قابل متابولیسم (ME)، انرژی ویژه شیردهی(NEL)، اسیدهای چرب کوتاه زنجیر (SCFA) و ماده آلی قابل هضم (DOM) با جرم حجمی توده ای (BD50) مثبت و به ترتیب r2=0.53، r2=0.52، r2=0.58 و r2=0.52 بود.
نتیجه گیری نهایی: نتایج این تحقیق نشان داد فرآوری تفت دادن می تواند مانند سایر روش های متداول حرارتی برای کاهش تجزیه پذیری ماده خشک شکمبه ای و افزایش ماده خشک عبوری قابل هضم مورد استفاده قرار گیرد و با کند کردن تخمیر منجر به بهبود اکوسیستم شکمبه و کاهش خطرات احتمالی اسیدوزیس شود.