بررسی امکان سنجی ایجاد همگرایی امنیتی در حوزه ی ژئوپلیتیک خلیج فارس از منظر رئالیسم ساختاری

خلیج فارس با توجه به برخی ویژگی های منحصر به فرد خود، از جمله وجود ذخایر عظیم نفت و گاز، وجود قطب های تجاری و موقعیت ویژه ی آبراهی و راهبردی یکی از مناطق راهبردی و ژئوپولیتیک دنیا است. از اوایل دهه ی 1970 تاکنون علی رغم تنش ها، بحران ها و درگیری های متعدد، تحولات مثبتی نیز در جهت تفاهم و همکاری بین کشورهای منطقه ی خلیج فارس به وقوع پیوسته است. دستیابی به یک همگرایی امنیتی در این حوزه، مستلزم استفاده از فرصت های موجود و به کارگیری راه کارهای تنش زدایانه در مقابل چالش های پیش رو است. در صورت تحقق چنین اتحادی در خلیج فارس، حفظ امنیت و ثبات منطقه بر عهده ی کشورهای منطقه و بدون مداخله ی کشورهای دیگر خواهد بود. رئالیسم ساختاری به عنوان یکی از نظریه های کلان روابط بین الملل، بر عنصر ساختار و تاثیر آن در اتخاذ سیاست خارجی واحدهای سیاسی تاکید دارد. در این نگاه، ساختار و سیستم بین المللی است که به روابط سیاسی حادث میان کشورهای منطقه ی خلیج فارس شکل می دهد. روش تدوین این مقاله به روش جمع آوری کتابخانه ای - اسنادی و به صورت «توصیفی - تحلیلی» است. در این مقاله سعی بر آن است که به امکان ایجاد همگرایی امنیتی چندجانبه در حوزه ی ژئوپلیتیک خلیج فارس از منظر رئالیسم ساختاری پرداخته شود.