سرگذشت «پداگوژی» در گذر زمان

پداگوژی حوزه تحقیقاتی و کاربردی وسیعی در علوم تربیتی است که به تبیین مبانی نظری و راهکارهای عملی برای بهبود و اثربخشی فرآیند یاددهی و یادگیری می پردازد. به بیانی ساده تر، پداگوژی علم، هنر و روش شناسی تدریس است؛ همان «اصول بنیادی آموزگاری»، «فنون تعلیم» و «هنر معلمی» که موفقیت یک نظام آموزشی را تضمین می کند. کتاب حاضر تحول تاریخی این حوزه را در دنیای غرب از دوران باستان تا ابتدای قرن بیست ویکم ترسیم می کند. یونان باستان آغازگر آموزش در این تمدن است که با تدریس سوفسطاییان آغاز می شود و سپس از اندیشه های سقراط و افلاطون تاثیر می پذیرد. بعد از آن، در قرون وسطی مدرسه با رویکردی مذهبی و به عنوان نهادی برای آموزش مبانی مسیحیت تاسیس می شود. دوره رنسانس نقطه عطفی است که با غلبه انسان گرایی در قلمرو آموزش ظاهر می شود و زمینه ساز تولد مفهوم واقعی پداگوژی در قرن هفدهم است. به این ترتیب فرهنگ مدرن در دوره رنسانس براساس اندیشه انسانگرا پی ریزی و جامعه مدرن در قرن هجدهم و همزمان با «جنبش روشنگری» متولد می شود. این فرآیند تحول تا امروز ادامه یافته و همچنان در مسیر تکامل خود حرکت می کند. کتاب حاضر چکیده ای از این رخدادها را به تصویر می کشد و دانش منسجم و دقیقی در اختیار خواننده قرار می دهد. آرا و اندیشه های متفکرانی نظیر رابله، ژان ژاک روسو، سلستین فرینه، ماریا مونتسوری، آلفرد بینه، ژان پیاژه، ویگوتسکی، کارل راجرز، جان دیویی، رابرت گانیه و پائلو فریره در این اثر تبیین شده است.