تنوع ژنتیکی جمعیت های آهو و جبیر در استان فارس براساس ژن سیتوکروم b

آهوسانان، گونه های در معرض خطری هستند که جمعیت آن ها با نرخ بالایی در حال کاهش بوده و حفاظت از آن ها باید در اولویت برنامه های حفاظتی قرار گیرد. در این تحقیق 9 نمونه جمع آوری شده از 4 جمعیت غزال در استان فارس بر اساس توالی ژن سیتوکروم b از DNA میتوکندریایی مورد آنالیز قرار گرفتند. پس از مقایسه توالی به دست آمده با توالی موجود در ژن بانک در نرم افزار MEGA 5. 2 و ترسیم درخت فیلوژنتیک، 2 گونه متفاوت از آهو در این نواحی شناسایی شد. نتایج آنالیز واریانس مولکولی در نرم افزار Arlequine 3 نشان داد تفاوت در بین این جمعیت ها 88/09 و در درون جمعیت ها 11/91 است که نشان می دهد ساختار ژنتیکی بارزی در بین جمعیت ها وجود دارد و جریان ژنی بین آن ها کم است. شاخص تثبیت FST، 0/88 است و چون این شاخص بزرگ تر از 0/25 است نشان می دهد که تنوع ژنتیکی بارز است. شبکه هاپلوتایپی آهوی ایرانی حاصل از نرم افزار network نشان می دهد که دو نمونه 2 abadو 3bam دارای هاپلوتایپ مشترک هستند و بقیه نمونه ها هاپلوتایپ جداگانه ای را تشکیل دادند. شبکه هاپلوتایپی جبیر نشان می دهد که نمونه های جبیر در منطقه بهرام گور دارای هاپلوتایپ مشترک هستند و نمونه های منطقه هرمود لار هاپلوتایپ جداگانه ای را تشکیل دادند.