مطالعه ساختاریافته کیفیت زندگی سالمندان در ایران (92-1383)

با توجه به افزایش روزافزون سالمندان، توجه به مسائل آنان، از جمله امور مهم در سیاست گذاری اجتماعی کشورها محسوب می شود که بدون آگاهی از نیازهای اساسی و ابعاد سالمندی نمی توان به برنامه ریزی در راستای رفاه روانی و اجتماعی این قشر پرداخت. هدف این پژوهش، بررسی این نیازها و ابعاد با توجه به مقالات علمی منتشر شده در مجلات بین سال های 1383 تا 1392 می باشد.
بر مبنای مدل مفهومی کیفیت زندگی هیوجز (1990) مطالعه ساختاریافته کیفیت زندگی سالمندان برای بررسی ابعاد و شاخص های کیفیت زندگی در بین 62 مقاله مجلات علمی-پژوهشی منتشر شده و در دسترس در یک بازه 9 ساله انجام گرفت.
نتایج نشان از برجسته بودن بعد وضعیت سلامتی سالمند در مقالات (100 درصد) دارد، مفهوم کیفیت زندگی، مفهومی چندجانبه و چند بعدی است که تنها جنبه های فیزیکی و جسمی را در بر نمی گیرد، اندازه گیری و پی بردن به آن خود در گرو عوامل مختلف فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی محیطی می باشد که کمترین عوامل مورد بررسی، رضایت فردی و عوامل محیط فیزیکی هرکدام با (3/11 درصد) می باشد. بیشتر راهکارهای ارائه شده برای ارتقا و بهبود کیفیت زندگی سالمندان در ایران در سطح کارکردهای کلان و ساختاری (35/69 درصد) می باشد که می تواند در سیاست گذاری ها و برنامه ریزی ها مورد استفاده قرار گرفته و راهی در جهت بهبود و ارتقای کیفیت زندگی سالمندان پیش روی برنامه ریزان و سیاستگذاران قرار دهد.
کیفیت زندگی سالمندان در ایران از جمله ضروریاتی است که در صورت توجه به همه ابعاد آن و استفاده از برنامه های مداخله ای، آموزشی و حمایتی می تواند بهبود و ارتقا یابد.