مناسبات سیاسی شاهان صفوی با گرجی ها

سلسله های پادشاهی ایران از گذشته های دور با گرجی ها مناسبات ویژه ای داشته اند. جایگاه سرزمین گرجی ها، این مردم را در مرکز توجه دو قدرت بزرگ جهان باستان؛ شاهنشاهی ایران و امپراتوری روم قرار داده بود. پس از سرنگونی شاهنشاهی ساسانی و تشکیل حکومت اسلامی، رقابت ایران با روم برسر گرجستان به پایان رسید. پادشاهان صفوی، برای به دست آوردن غنایم و به ویژه زنان و دختران و پسران (غلامان و کنیزان) گرجی که در زیبایی پرآوازه بودند، گرجی ها را همواره مورد تاخت و تاز قرار می دادند و بر این تهاجمات «جهاد» یا «غزا» نام می نهادند. پس از سرنگونی صفویه و ناتوانی حکومت ایران، پادشاهان گرجی به فکر استقلال افتادند و هرگاه از سوی دربار ایران نگران می شدند درصدد جلب هواخواهی روسیه برمی آمدند تا این که آغا محمدخان قاجار در 1209هجری به گرجستان تاخت و دست به کشتار همگانی و غارت زد. گرجی ها در این تاخت وتاز چنان خشونت و سنگدلی از سپاه آغامحمدخان دیدند که دیگر هرگز به سوی ایران بازنگشتند و کینه سختی از ایرانی ها به دل گرفتند. این مقاله می کوشد مناسبات شاهان صفوی با گرجی ها را با تکیه بر اهداف آنها بررسی کند.