اثر نوع محیط کشت و نوع سیتوکینین برمراحل اولیه ریز ازدیادی گردو

در این پژوهش اثر دو نوع محیط کشت DKW (Driverand Kuniyuki Walnut Medium) و WPM(Woody Plant Medium) و سه غلظت صفر، 5/0 و 1 میکرو مولار از هورمون بنزیل آدنین(BA) بر میزان استقرار ریز نمونه های قلمه تک گره از گردوی ژنوتیپ منتخب 305 بصورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی بررسی شد. همچنین اثر دو نوع هورمون سیتوکینینی بنزیل آدنین و کینتین(Kn) در سه غلظت4/4، 6/6 و 8/8 میکرو مولار همراه با دو غلظت از هورمون ایندول بوتیریک اسیدIBA)) 05/0 و 1/0میکرو مولار بر پرآوری ریز نمونه های استقرار یافته در محیط انتخاب شده از آزمایش مرحله ی قبل، بصورت طرح کاملا تصادفی نا متعادل مورد بررسی قرار گرفت. تمامی داده ها با نرم افزار SAS و مقایسه میانگین آن ها با آزمون چند دامنه ای دانکن تجزیه و تحلیل شدند. هدف از آزمایش استقرار، تعیین موثرترین محیط کشت و بهترین ریز نمونه ها برای انتقال به مرحله بعدی بود. مقایسه میانگین داده های حاصل از این آزمایش نشان داد از نظر شاخص تعداد گره و برگ، محیط کشت DKW موثر تر از WPM بوده است. بین دو غلظت 5/0 و 1 میکرو مولار بنزیل آدنین نیز در هیچیک از شاخص های اندازه گیری شده تفاوت معنی داری مشاهده نشد، اما اختلاف آنها نسبت به تیمار شاهد معنی دار بود. با تعیین موثرترین محیط کشت در مرحله ی استقرار، از آن برای مرحله بعدی استفاده شد. نتایج مقایسه میانگین داده ها در مرحله پرآوری نشان داد که بنزیل آدنین در غلظت 8/8 میکرو مولار دارای بیشترین شاخص های رشد بود و با غلظت 4/4 میکرو مولار اختلاف معنی داری داشت. نتایج کلی این آزمایش نشان می دهد که بنزیل آدنین موثرتر از کینتین عمل نموده است و در تمامی تیمار ها با افزایش غلظت سیتوکینین ها صفات مورد بررسی افزایش یافت.