تاثیر کوآنزیم Q10 بر سردردهای میگرنی: یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده با دارونمای دو سو کور

میگرن یک سندرم نوروواسکولار مزمن، شایع و ناتوان کننده می باشد که هنوز مکانیسم قطعی آن شناخته نشده است. از جمله تئوری هایی که برای این بیماری مطرح شده است، می توان به نقص عملکرد میتوکندریایی سلول های مغزی و افزایش استرس های اکسیداتیو اشاره نمود. بنابراین، استفاده از ترکیباتی مانند کوآنزیم Q10 که در غشای میتوکندری و زنجیره ی انتقال الکترون نقش دارد و خواص آنتی اکسیدانی آن اثبات شده است، می تواند در بهبود وضعیت میگرن موثر باشد. مطالعات بالینی اولیه در این زمینه محدود است. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی مقایسه ی اثر کوآنزیم Q10 و دارونما در پیش گیری از سردردهای میگرنی انجام شد.
این کارآزمایی بالینی تصادفی شده ی دو سو کور به صورت کنترل شده با گروه دارونمای موازی در سال 1393، در شهر اصفهان انجام گرفت. پس از اخذ رضایت نامه ی کتبی و جمع آوری اطلاعات دموگرافیک، 27 نفر به مدت دو ماه کوآنزیم Q10 و 27 نفر دارونما با شکل، رنگ، دوز و دستور مصرفی شبیه به گروه مورد دریافت کردند. اختصاصات کمی و کیفی سردردهای میگرنی از قبیل شدت، مدت و فرکانس حملات سردرد در شروع و پایان مطالعه ارزیابی و بین دو گروه مقایسه شد. داده ها با استفاده از آزمون های t، کوواریانس و Mann-Whitney تجزیه و تحلیل گردید.
در پایان مطالعه، میانگین شدت، فرکانس و مدت زمان حملات سردرد در گروه مصرف کننده ی کوآنزیم Q10 و دارونما اختلاف معنی داری را نشان نداد. همچنین، اختلاف هر یک از متغیرهای شدت، فرکانس و مدت زمان سردرد در شروع و پایان مطالعه بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (050/0 < P).
با وجود عملکرد پیشنهادی در مقیاس مولکولی برای مصرف کوآنزیم Q10 در بهبود وضعیت میگرن و برخی مطالعات بالینی اولیه ی حمایت کننده، درجه ی شواهد و قطعیت آن در دسته ی ضعیف طبقه بندی می شود. کارآزمایی بالینی حاضر، قادر به اثبات چنین اثری نبود. مطالعات تکمیلی به صورت کارآزمایی های بالینی با حجم نمونه ی بیشتر، دوره های درمان و پی گیری طولانی تر و دوز داروی بیشتر تا رسیدن به سطح شواهد مکفی پیشنهاد می گردد.