تاثیرپذیری سعدی از معلقه امروالقیس

سعدی شیرازی (دهه اول قرن هفتم 658 ق.) بزرگ ترین شاعر قرن هفتم، در شعر خود به ویژه در قصاید عربی، بیش از هر شاعر جاهلی، از معلقه امروالقیس تاثیر پذیرفته است. این تاثیرپذیری را می توان به دو بخش تقسیم کرد: در بخش نخست، شاعر برخی از اسلوب، محتوا و واژگان این شاعر عصر جاهلی را آشکارا به کار برده است، تا آنجا که می توان به صراحت اعلام کرد که آن رویکردها، خاص معلقه امروالقیس بوده و سعدی از آن ها متاثر شده است. اما بخش دوم این تاثیرپذیری، پنهان بوده و نمی توان به صراحت و قاطعیت بیان کرد که سعدی از آن ها تاثیر گرفته است. شاید هم آن تشابه اسلوب و مضمون از باب توارد خیال و همسویی ادبی تعبیر شود، هرچند که ممکن است سعدی با هنرمندی خود، لباس تازه ای بر آن ها پوشانده باشد. افزون براین، از بارزترین جنبه های ساختاری و محتوایی شعر امروالقیس که سعدی از آن اقتباس کرده عبارتند از: ایستادن و گریستن بر خرابه ها، سکونت حیوانات وحشی در ویرانه ها، تغزل به عروس جاهلی و یادآوری خاطرات گذشته، وصف زیبایی های معشوق و...