دزیمتری زیستی برای تعیین پرتوهای یونیزان

مهمترین هدف دزیمتری، کنترل منظم میزان پرتوگیری افراد است. در این راستا به منظور تخمین دز روش های مختلفی طراحی شده اند که دزیمتری زیستی یکی از آنهاست. روش های دزیمتری زیستی را می توان در سه گروه کلینیکی، بیولوژیکی (ژنتیکی و سیتوژنتیکی) و فیزیکی دسته بندی نمود. از مشخصه های یک روش دزیمتری زیستی ایده آل می توان به حساسیت بالا، پوشش کامل به محدوده وسیعی از دزها، توانایی تمیز تابش مزمن از حاد و عدم وابستگی به سن و جنس اشاره کرد. هدف از این مطالعه ارزیابی و مقایسه روش های مختلف دزیمتری زیستی است، که در حال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند.
در این مطالعه مروری مقالات مختلف در زمینه دزیمتری زیستی بررسی شد. سپس با انتخاب کلید واژه های مناسب، جدیدترین و مهمترین اطلاعات گرد آوری و استفاده گردید.
روش های ژنی علیرغم حساسیت بالا، اختصاصیت کمی دارند. سنجش دی سنتریک در لنفوسیتهای خون محیطی کماکان به عنوان روش ایده آل در بین روش های دزیمتری زیستی مطرح است با این حال دو تکنیک بیودزیمتری FISH و EPR به دلیل ثبات زمانی پاسخ، اخیرا مورد استفاده گسترده ای قرار گرفته اند.
روش های بیودزیمتری پرتوهای یونیزان از تنوع بالایی برخوردار هستند. اما معرفی یک روش ایده آل، که برای تمامی جنبه ها و کاربردها مناسب باشد امکان پذیر نیست. با این حال در صورت استفاده از چند روش به طور مکمل می توان به نتایج مفیدی دست یافت.