تحلیل سبک شناختی نحوی- بلاغی ساخت های همپایه در خطبه ی یکصد و یازدهم نهج البلاغه

امام علی (ع) در خطبه ی یکصد و یازدهم نهج البلاغه، بسیاری از صنایع ادبی و تمهیدات زبانی را هنرمندانه به خدمت گرفته است. یکی از شیوه های سبک ساز ایشان، استفاده ی گسترده از ساخت های همپایه است. امام (ع) روش های مختلفی، از جمله تقویت موسیقی و آهنگ کلام و تاکید بر سخنان، با هدف انتقال پیام های خود، از این ساخت ها استفاده نموده است. ساخت های همپایه در این خطبه، دو سازه ای، سه سازه ای و زنجیره ای است. این ساخت های همپایه شامل: جمله های اسمیه، جمله های فعلیه و اجزای جمله است که از لحاظ معنایی دارای روابط مختلفی مانند تضاد، ترادف، بیان علت، تناوب و توالی است. در این پژوهش تلاش شده است به روش تحلیلی-توصیفی، انواع ساخت های همپایه در ابعاد گوناگون نحوی و ارتباط آن با حوزه های بلاغی، موسیقایی و محتوایی مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد.