ساخت نانوالیاف پلی وینیل پیرولیدن - سیلیکا به روش الکتروریسی برای جذب توریم از محلول های آبی

در کار پژوهشی حاضر جاذب نانوالیاف ترکیبی پلی وینیل پیرولیدن- سیلیکا به روش الکتروریسی تهیه شده و کاربرد آن در جذب
یون های توریم به صورت ناپیوسته مورد بررسی قرار گرفت. گروه های عاملی موجود در نانوالیاف ترکیبی از طریق طیف سنجی تبدیل فوریه ی زیرقرمز تعیین و ریخت شناسی سطح با استفاده از میکروسکوپی الکترون پویشی بهینه شد. اثر پارامترهای موثر بر ظرفیت جاذب تهیه شده برای جذب یون های توریم از قبیل درصد وزنی نانوذرات سیلیکا، درصد وزنی 3- آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان، pH محیط، مقدار جاذب، زمان تماس، غلظت اولیه ی محلول توریم و دمای محلول بررسی شد. بیشینه مقدار جذب توریم به وسیله ی جاذب 3/161 میلی گرم
بر گرم در دمای 45 درجه و pH برابر 5 به دست آمد. داده های سینتیکی با سه مدل شبه مرتبه ی اول، شبه مرتبه ی دوم و دونمایی تحلیل شد. سه مدل هم دمای لانگمویر، فروندلیچ و دوبینین- رادشکویچ برای توصیف داده های تعادلی استفاده شد. محاسبه ی پارامترهای ترمودینامیکی نشان داد که فرایند جذب توریم به وسیله ی جاذب نانوالیاف ترکیبی تهیه شده گرماگیر و خودبه خودی است. نانوالیاف ترکیبی پلی وینیل پیرولیدن/ سیلیکای اصلاح شده با گروه عاملی آمینی به وسیله ی 5/0 مول بر لیتر نیتریک اسید/ 1/0 مول بر لیتر هیدروکلریدریک اسید با نسبت حجمی یکسان بازیابی شد و در 5 چرخه ی جذب- واجذب متوالی مورد استفاده قرار گرفت که تغییر چندانی در ظرفیت جذب مشاهده نشد.