نقش کارکردهای سبک تفکر بر یادگیری خودراهبر و گرایش به تفکر انتقادی

هدف این پژوهش، بررسی نقش کارکردهای سبک تفکر بر آمادگی برای یادگیری خودراهبر و گرایش به تفکر انتقادی بود.
روش پژوهش توصیفی از نوع علی–مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد بودند. 214 نفر از دانشجویان با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبی انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه های کارکردهای سبک تفکر، آمادگی برای یادگیری خودراهبر و گرایش به تفکر انتقادی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، علاوه بر شاخص های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی،درصد فراوانی و ضریب همبستگی پیرسون)، از روش های آمار استنباطی (MANOVA، X2) استفاده شد.
نتایج آزمون خی دو نشان داد که بین ترجیح کارکردهای سبک تفکر کل دانشجویان تفاوت معناداری وجود دارد اما بین ترجیح کارکردهای سبک تفکر دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنادار نبود. همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس عاملی نشان داد که از لحاظ کل مقیاس آمادگی برای یادگیری خودراهبر و گرایش به تفکر انتقادی بر اساس جنسیت و ترجیح کارکردهای سبک تفکر تفاوت معناداری وجود ندارد.
با توجه به اینکه ترجیحدرصد قابل توجهی از دانشجویان، سبک تفکر قانون گذار می باشد و همچنین با توجه به عدم تفاوتهای جنسیتی در ترجیح کارکردهای سبک تفکر و عدم رابطه این سبک ها با آمادگی برای یادگیری خودراهبر و گرایش به تفکر انتقادی انطباق، سازگاری روش های یاددهی با این مشخصه های یادگیری در دانشجویان پیشنهاد می گردد.