بررسی میزان اشعه ی X دریافتی پرسنل بیهوشی در هنگام استفاده از فلورسکوپی در اعمال جراحی اورتوپدی

نظر به گسترش روزافزون استفاده از رادیوگرافی و دستگاه رادیوگرافی C-Arm در اتاق های عمل ارتوپدی و میزان پرتوگیری قابل توجه متخصصین ارتوپدی و گاهی متخصصین بیهوشی، بررسی میزان اشعه ی جذبی این افراد، کادر آموزشی و پرسنل همراه آن ها و مقایسه ی آن با حد دز تعیین شده توسط کمیته ی بین المللی محافظت در برابر اشعه (ICRP یا International Commission on Radiological Protection) امری ضروری به نظر می رسد.

به منظور تعیین دز جذبی، متخصصین ارتوپدی و بیهوشی و دستیاران و پرسنل همراه آن ها در اتاق عمل بیمارستان الزهرای (س) اصفهان، مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تعیین میزان دز جذبی، از دزیمترهای ترمولومینسانس 4CaSo کارتی، که دارای دقت و حساسیت زیادی هستند، استفاده گردید. بدین منظور، برای هر شخص سه عدد دزیمتر حساس به حرارت (TLD یا Thermo luminescence dosimeter) یکی در محل گردن و در روی تیروئید، دیگری در ناحیه ی سینه و سومی در ناحیه ی گنادها به مدت یک ماه نسب گردید و میانگین دز جذبی در این سه محل حساس بدن به دست آمد. جهت خواندن دزیمترها از دستگاه خواننده ی ترمولومینسانس (Solaro2A TLD Reader) استفاده شد.

میانگین دز دریافتی ماهانه برای متخصص ارتوپدی در محل های مختلف متفاوت به دست آمد که در تمام موارد بیشتر از میزان جذبی توسط تیم بیهوشی بود. میانگین دز دریافتی متخصص ارتوپدی 24، دستیار وی 26، متخصص بیهوشی 16 و دستیار بیهوشی 11 میلی راد بود. میانگین دز دریافتی در هر عمل جراحی برای گروه ارتوپدی در محل تیروئید و در محل گنادها همواره بیشتر از بقیه ی افراد بود. با استفاده از آزمون t و با احتمال 90 درصد، می توان دریافت که میانگین دز دریافتی ماهانه و دز در هر عمل ارتوپدی در محل تیروئید در هر فرد مورد بررسی، بیشتر از دز دریافتی در محل گنادها بوده است.

میانگین دز دریافتی ماهانه در هر عمل جراحی ارتوپدی در متخصص ارتوپدی و دستیار وی، بیشتر از سایر شرکت کنندگان در مطالعه بوده است.