پژوهشی در تشخص وجودات در نظام فلسفی صدرالمتالهین

مفهوم تشخص جزء مفاهیم ثبوتی بوده، از سنخ معقولات ثانی فلسفی است. تشخص عبارت از ویژگی ای است که مانع قابلیت صدق بر کثیرین شده، موجب شرکت ناپذیری می باشد. تعیین ملاک تشخص مورد اختلاف فلاسفه قرار گرفته است: ابن سینا و بهمنیار ملاک تشخص وجودات مادی را عوارض مفارق نوع مذکور دانسته و مقوله وضع را دارای تشخص بالذات می دانند. محقق دوانی و سید سند تشخص و کلیت را به نحوه ادراک باز می گردانند. سهروردی با الهام از مبنای اصالت ماهیت، عامل تشخص را ماهیت محقق خارجی می داند. صدرالمتالهین ضمن نقد و بررسی دیدگاه های فلاسفه، ملاک تشخص را نحوه وجود موجودات می داند و برخی دیدگاه ها را به دیدگاه خودش باز می گرداند. این نوشتار با روش توصیفی تحلیلی به بررسی این مسئله پرداخته، به تبیین دقیق پیوند تشخص وجودات با مسئله اصالت و تشکیک در وجود در نظام فلسفی صدرالمتالهین می پردازد.