بررسی قراردادهای خدماتی نفت و گاز (مطالعه موردی ایران و ونزوئلا)

قراردادهای خدماتی، چارچوبی قراردادی هستند که از سوی بعضی از دولت های میزبان برای جذب دانش فنی و سرمایه ی شرکت های بین المللی نفت، بدون اینکه مجبور به واگذاری میدان و حق تولید نفت به این شرکت ها شوند، به کار می رود. مقاله حاضر به بررسی نظام مالی قراردادهای خدماتی در حوزه ی بالادستی نفت در دو کشور تولیدکننده ی نفت اوپک، ایران و ونزوئلا، می پردازد. در این راستا انواع قراردادهای خدماتی برگزیده هر دو کشور بررسی و به تفاوت های این قراردادهای خدماتی با یک دیگر پرداخته شده است. بررسی قراردادهای خدماتی در دو کشور ایران و ونزوئلا نشان می دهد که نگرانی های حاکمیتی دو کشور و محدودیت های قانونی موجود در دوره زمانی انعقاد قراردادهای خدماتی از یک سو و نیاز به جذب سرمایه گذاری و دانش فنی شرکت های بین المللی از سوی دیگر موجب شده است که تمایل برای تنظیم قراردادهای خدماتی افزایش پیدا کند. با این حال، این قراردادها در دو کشور از نقاط تمایزی برخوردار می باشند که این تفاوت ها را می توان در موضوع قرارداد، طول مدت قرارداد، نحوه تعیین سقف هزینه و نحوه ی سهم بری شرکت های نفتی از نفت استخراجی از میادین مشاهده نمود.