بررسی سازگاری و پایداری ارقام منوژرم چغندرقند با استفاده از روش های ناپارامتری

توسعه و گسترش ژنوتیپ هایی که دارای سازگاری بالایی به دامنه های وسیعی از محیط ها باشند، یکی از مهم ترین اهداف اصلاح نباتات در به نژادی گیاهان است. در این تحقیق، اثر متقابل ژنوتیپ × محیط و پایداری واریته ها از نظر صفات مختلف در چهار رقم منوژرم چغندر قند، شامل شیرین، زرقان، لاتیتیا و هیبرید 7112 در پنج منطقه مهم حوزه چغندر کاری کارخانه قند بیستون شامل کنگاور، صحنه، دینور، چم چمال و روانسر در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به مدت سه سال) 1387 - 1385 (مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثرات اصلی ژنوتیپ، محیط و اثر متقابل ژنوتیپ × محیط برای صفات عملکرد ریشه، عیارقند و عملکرد شکر معنی دار شد. بر مبنای آماره های NPi (، هیبرید 7112 برای صفات عملکرد ریشه و عملکرد شکر، پایدارترین و رقم لاتیتیا ناپایدارترینNPi (و 4)1، )Si)6، )Si)3، )Si)2، )Si) ناپارامتری 1) ژنوتیپ بود. بر مبنای این پارامترها ژنوتیپ لاتیتیا ناپایدارترین رقم بود اما بالاترین میانگین عملکرد را داشت. از طرفی برای صفت عیار قند، ژنوتیپ لاتیتیا پایدارترین رقم با عملکرد بالا بود.